“Zo erg is het toch niet?”
“Ik moet dit toch gewoon zelf kunnen oplossen?”
“Wat als het gewoon aan mij ligt?”
“Misschien moet ik niet overdrijven.”
“Volgende maand heb ik meer tijd…”
Twijfel je of je coaching nodig hebt? Of het iets voor jou is? Of je ‘ver genoeg’ bent om hulp te zoeken? Je bent niet de enige. Veel mensen schuiven het moment van coaching voor zich uit — of denken er niet eens aan, totdat het ze geadviseerd wordt.
Ze denken dat coaching pas zin heeft als je vastgelopen bent. Of als je precies weet wat je wilt. Of als het echt niet meer gaat.
Maar coaching is geen laatste redmiddel.
Tenminste, dat hoeft het niet te zijn.
Het is juist een plek waar je mag beginnen met zoeken, twijfelen, ontdekken.
Constant die onrust…
Je hoofd draait overuren. Je piekert, analyseert, overdenkt. Je wikt en weegt, maar komt niet verder.
Misschien merkt niemand iets, je functioneert zoals altijd — maar vanbinnen raak je uitgeput.
Moe van jezelf.
Dit is vaak een teken dat je te lang hebt geprobeerd je hoofd het werk te laten doen dat eigenlijk om voelen vraagt.
Je kunt het niet precies aanwijzen. Er is geen crisis, geen duidelijke klacht. Maar het schuurt.
Je hebt een vaag gevoel dat je niet op je plek zit, of dat je iets onderdrukt wat gehoord wil worden.
Je zit al te lang in een ‘meh’-modus die je niet kunt uitleggen.
Juist dit soort onduidelijke onrust is een krachtig beginpunt voor coaching. Er is nog geen taal — en dat is oké. Het is het perfecte startpunt om op onderzoek uit te gaan.
Je leeft op basis van wat hoort, wat anderen verwachten, wat veilig voelt.
Je houdt rekening met iedereen — behalve met jezelf.
Je zegt vaak ‘ja’ terwijl je ‘nee’ voelt. Je werkt vanuit plicht of gewoonte, niet meer vanuit plezier of overtuiging.
En misschien weet je rationeel wel dat dit niet klopt. Maar je zit er zó in, dat je niet weet hoe je eruit komt.
Coaching kan helpen om je eigen stem weer te horen — en daarop te leren vertrouwen.
Je twijfelt aan je kunnen. Je stelt uit, relativeert je eigen ideeën weg of houdt je in. Bewust of onbewust.
Eigenlijk saboteer je jezelf. Ondertussen zie je dat anderen wél gaan voor wat ze willen. En dat schuurt.
Vaak zijn het innerlijke overtuigingen (“Wie zit er op mij te wachten?”, “Ik moet eerst nog dit of dat…”) die je klein houden.
Coaching helpt om die saboteurs te herkennen — en los te laten.
Je doet van alles. Maar waarvoor eigenlijk? Je hebt het gevoel dat je rent, maar nergens aankomt.
Je werk geeft je geen voldoening meer. Je weken zijn altijd gevuld, maar niet vervullend.
Je verlangt naar rust, richting, zingeving — al weet je nog niet precies wat dat voor je betekent.
In coaching hoef je dat ook niet meteen te weten. Je mag het onderzoeken. Zonder oordeel. In jouw tempo.
Omdat je weet dat er meer in je zit. Omdat je, met al je kennis en ervaring, toch niet uit de verf komt zoals je zou willen.
Je houdt je in. Je voelt dat je meer te brengen hebt — maar het komt er niet uit.
Je wilt je impact vergroten. Het vuurtje brandt al. Nu mag het verspreiden.
Coaching is geen quick fix.
Het is een ruimte waarin je jezelf mag ontmoeten. Waar je mag vertragen. Waar je mag zijn, met alles wat er is. Ook als je het nog niet snapt.
Dus als je jezelf herkent in één of meer van deze signalen: weet dat je welkom bent.
Je hoeft niet ‘ver genoeg’ te zijn. Je hoeft alleen maar nieuwsgierig te zijn.
Voel je vrij om contact op te nemen.
Dan maken we kennis — zonder verplichting, zonder verwachtingen.
