Een van de belangrijkste redenen om niet te luisteren naar je eigen verlangens is die vraag met haast verlammende uitwerking: “Maar wat als het mislukt?”
Je zou iets kunnen antwoorden als “Helaas, pech gehad, volgende keer beter, en door” Of “van proberen ga ik leren”, etc… Maar helaas hebben we nogal snel (bewust of onbewust) het gevoel dat als het mislukt is, dat je zelf ook mislukt bent, dat je hebt gefaald…
En om dat gevoel uit de weg te gaan, de risico’s daarop te minimaliseren, doen we niks… We gaan zo min mogelijk verlangen, het gewoon niet proberen, we leggen die lat een stuk lager, we laten ons afleiden door andere (onbelangrijke) zaken.
“Doe maar normaal, doe maar gewoon, wees maar tevreden met wat je hebt”. Zomaar wat voorbeelden en ik noem ze de stemmen van je saboteurs.
Als je niets wilt, kan er ook niets mislukken. En ik heb het nu niet alleen over de grotere veranderingen in ons leven. Zoals dat huis kopen of verbouwen, het roer omgooien, je baan opzeggen. Het kan ook gaan om het kleine dagdagelijkse: dat gesprek aan gaan, ingaan op dat aanbod wat lonkt…
De angst voor mislukking als drijfveer om maar niet naar je verlangens te luisteren. De angst voor succes kan dat overigens ook zijn…
Die stemmetjes van ons zijn maar wat druk in de weer. Jou ervan te overtuigen om de door hen opgelegde twijfel en kleinmakerij zo eloofwaardig mogelijk te maken. IDie saboteurs willen maar al te graag doen geloven dat iets natuurlijk nooit zal werken, je daarmee te grote risico’s neemt, ‘ zou je dat nu wel doen’, etc…
De What if’s, en de Ja-Maars..,
En dan gaat je omgeving je ook nog eens bevestigen dat wat die saboteurs van jou je al vertellen. Vaak overigens voortkomend uit goede bedoelingen 😉 Zij willen tenslotte voorkomen dat je een blauwtje loopt, teleurgesteld word, het lastig hebt, etc.…
Perfecte ingrediënten om iets maar niet te doen..
Die verlangens…. Die zijn er gewoon…Ze gaan niet weg. Ook niet door ze weg te redeneren, of te onderdrukken. Er kunnen wel dikke lagen stof op komen te liggen, maar ze blijven sudderen. Het zijn die verlangens waarvan je later zou kunnen zeggen: “had ik maar.”
Eigenlijk werkt het dus niet echt om verlangens te willen veranderen, onderdrukken of wegredeneren met ons verstand. Wat er dan overblijft om naar je verlangens te leven is durf, lef.
Om je verlangens te volgen dien je uit je comfortzone te stappen. Soms zelfs eerst iets echt afsluiten. Meestal is het probleem niet zozeer dat je niet weet wat je verlangt. Het probleem is vaak dat je heel goed weet wat je verlangt.
Alleen daar gehoor aan durven geven. Daar echte actie op uit te zetten. Dat is een 2e. Verandering leidt bijna altijd naar het onbekende en onzekere. Durf of lef is vooral een kwestie van overgave en vertrouwen dat het goed zal komen en dat is niet makkelijk.
Een ding is in ieder geval zeker, door je verlangens te onderdrukken of negeren zal je voortdurend in strijd zijn met jezelf. Je kunt dan twee dingen doen: Of aanpakken en gaan met die banaan. Dwars door alle angst en onzekerheid heen. Of je verlangen volledig erkennen en daarbij jezelf de keuzevrijheid te geven deze alsnog niet te volgen. Dat maakt het makkelijker (los)laten of er iets anders voor in de plaats zetten. Dat is dus iets wezenlijks anders dan een verlangen gewoonweg negeren, wegdrukken en af doen als: lukt toch niet of al die andere vragen om ons ervan te weerhouden.
Wat ik jou (en mezelf trouwens net zo goed 😉 ) gun is dat we op onze oude dag zo min mogelijk hoeven denken: had ik maar…
Wie zijn verlangen volgt, zal per definitie afwijken van de gebaande paden. Spannend, onzeker en het vraagt moed! Tegelijkertijd ook inspirerend, aanmoedigend en altijd de moeite waard, alleen al om niet te hoeven zeggen:
“Had ik maar…”
